[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W obliczu ostatecznego celu konieczności wygraniawojny wszystko, co ginęło po drodze, nie powinno mnie było po-wstrzymywać od działania i musiało być uważane za pozbawione zna-czenia.W taki właśnie sposób pojmowałem wówczas swoje zadanie.Nie wol-no mi było pójść na front, musiałem więc w ojczyznie czynić dla frontuwszystko, co było w mojej mocy.Dzisiaj widzę, że także i moje wysiłki nie mogły wpłynąć na wygra-nie wojny.Wówczas jednak głęboko wierzyłem w nasze zwycięstwo,dla którego, jak sądziłem, powinienem pracować i nie wolno mi niczegozaniedbać.Zgodnie z wolą Reichsfhrera SS Oświęcim stał się największymw dziejach zakładem uśmiercania ludzi.Gdy w lecie 1941 r.Himmlerosobiście wydał mi rozkaz przygotowania w Oświęcimiu miejsca maso-wej zagłady ludzi, nie potrafiłem sobie wówczas nawet w najmniejszymstopniu wyobrazić jego rozmiarów ani skutków.Wprawdzie rozkaz byłczymś niesłychanym i potwornym, ale jego uzasadnienie sprawiło, żeakcja eksterminacyjna wydała mi się słuszna.Wówczas nie zastanawia-łem się nad tym, otrzymałem rozkaz i miałem go wykonać.Nie mogłemsobie pozwolić na sąd o tym, czy masowe uśmiercanie %7łydów jest ko-nieczne, czy nie; tak daleko patrzeć nie mogłem.Jeśli sam fhrer na-kazał ostateczne rozwiązanie kwestii żydowskiej", stary narodowy so-cjalista, a tym bardziej oficer SS nie mógł się nad tym zastanawiać. fhrer rozkazuje, my jesteśmy posłuszni" hasło to bynajmniej niebyło przez nas uważane za frazes.Pojmowaliśmy je bardzo poważnie.Od czasu mojego uwięzienia mówiono mi wiele razy, że mogłemsprzeciwić się temu rozkazowi, że nawet mogłem zastrzelić Himmlera.Nie sądzę, aby wśród tysięcy oficerów SS choć jeden pozwolił sobie nasamą myśl o tym.Było to po prostu niemożliwe.Wprawdzie wielu ofi-cerów SS szemrało, a nawet urągało z powodu niejednego surowego roz-kazu Reichsfhrera SS, ale wykonywali oni wszystkie rozkazy.Reichs-fhrer boleśnie dotknął wielu oficerów SS swoją nieubłaganą suro-wością, lecz ani jeden spośród nich nie odważyłby się według megonajgłębszego przekonania targnąć na niego nawet w swych najskryt-szych myślach.Osoba Reichsfhrera SS była nietykalna.Jego zasadni-cze rozkazy wydawane w imieniu fhrera były święte.Nie było możli-wości zastanawiania się nad nimi i interpretowania ich.Wykonywane nia robactwa.Zapas cyklonu znajdował się zawsze na miejscu.Po moim116powrocie Fritzsch zameldował mi o tym i przy następnym transporcieznów użyto tego gazu.Zagazowanie przeprowadzano w aresztach bloku11.Ja sam, mając na twarzy maskę gazową, przyglądałem się uśmier-caniu.W zapchanych celach śmierć następowała natychmiast po wrzu-ceniu cyklonu.Krótki, już prawie zdławiony krzyk i już było powszystkim.Pierwszy wypadek stracenia ludzi za pomocą gazu nie dotarł należy-cie do mojej świadomości, być może dlatego, że byłem pod silnym wra-żeniem całej procedury.Lepiej przypominam sobie zagazowanie 900 Ro-sjan; odbyło się ono wkrótce potem w starym krematorium, ponieważkorzystanie z bloku 11 wymagało zbyt wiele zachodu.W czasie wyładowywania transportu zrobiono w suficie kostnicy kilkadziur.Rosjanie musieli rozebrać się w przedsionku, po czym wchodzilizupełnie spokojnie do kostnicy, powiedziano im bowiem, że mają byćodwszeni.Transport wypełnił akurat całą kostnicę.Następnie zamkniętodrzwi, a przez otwory wsypano gaz.Nie wiem, jak długo trwało uśmier-canie, ale przez dłuższy czas słychać było jakiś szmer.Przy wrzucaniugazu kilku jeńców krzyknęło gaz, po czym rozlekł się głośny ryk i za-do obozu oświęcimskiego była spółka dra Tescha i Stabenowa, znana pod firmą Testa.Z zachowanych dokumentów wynika, że cyklon przywożono do Oświęcimia samochodamiciężarowymi SS wprost ze składów tej firmy w Dessau.Zestawienie obrotów firmy Degeschi Testa dowodzi, że w 1942 r.dostarczyły one do Oświęcimia 7 478,6 kg, a w 1943 r.12174,09 kg cyklonu B.Czysty zysk tych firm z handlu ludobójczą trucizną wzrósłz 45 735,78 marek w 1941 r.do 127 985,79 marek w 1943 r.Dr Bruno Tesch został po wojnieskazany na karę śmierci.Generalny dyrektor firmy Degesch, dr Gerhard Peters, osiemrazy stawał przed sądami niemieckimi
[ Pobierz całość w formacie PDF ]