[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pewnego dnia do portu zawinął statek pakistański.Z Pekinu przyje-chał pakistański attache wojskowy.Long polecił nam wypucować doczysta cały klub od góry do dołu i wydał bankiet, na który zaprosił mniejako swoją tłumaczkę, co wywołało zazdrość kilku innych studentów.Parę dni póz
niej Pakistańczycy wydali na swoim statku obiad po\
egnal-ny, na który zostałam zaproszona.Ich attache wojskowy był kiedyś w Si-chuanie i specjalnie przygotowano dla mnie jedno danie kuchni syczuań-skiej.Long był zachwycony zaproszeniem, ja tak\
e.Jednak mimo osobistej interwencji kapitana, a nawet gróz
b Longa, \
enie wpuści więcej studentów do Klubu, moi opiekunowie powiedzieli, \
e\
aden student nie ma prawa wejść na pokład zagranicznego statku. Ktowziąłby na siebie odpowiedzialność, gdyby ktoś odpłynął na zagranicz-nym statku?  spytali.Polecono mi, \
ebym odmówiła, twierdząc, \
ejestem tego wieczoru zajęta.Nie miałam wątpliwości, \
e tracę w ten spo-sób jedyną w \
yciu okazjÄ™, \
eby znalez
ć się na morzu, zjeść potrawęobcej kuchni, porozmawiać normalnie po angielsku i zetknąć się z ze-wnętrznym światem.Mimo to zawistne głosy nie ucichły.Ming zadawał w kółko to samopytanie:  Czemu obcokrajowcy tak bardzo ją lubią?  jakby było w550tym coś niewłaściwego.W raporcie na mój temat sporządzonym podkoniec naszego pobytu stwierdzono, \
e moje zachowanie było  politycz-nie podejrzane.W tym pięknym, słonecznym porcie, obiecującym tyle niespodzianek,ka\
da okazja, która powinna przynosić radość, stawała się dla mnie z
ró-dłem przykrości.Miałam dobrego przyjaciela w grupie, który usiłowałmnie pocieszyć, lokując moje nieszczęścia w szerszej perspektywie.Oczywiście zdawałam sobie sprawę, \
e moje przypadki stanowiły tylkodrobną nieprzyjemność w porównaniu z tym, co musiały znosić ofiaryzazdrości w pierwszych latach Rewolucji Kulturalnej.Ale myśl, \
e takma wyglądać moje \
ycie, przygnębiała mnie bardzo.Mój przyjaciel był synem kolegi mojego ojca.Inni studenci pocho-dzący z miasta tak\
e zachowywali siÄ™ wobec mnie przyjaz
nie.A
atwo ichbyło odró\
nić od studentów pochodzących ze wsi, którzy stanowili trzonaktywistów studenckich.Studenci pochodzący z miasta czuli się w kon-takcie z nową, nieznaną rzeczywistością portowego miasta bardziej bez-piecznie i pewnie, nie odczuwali więc niepokoju, szukającego ujścia wpotrzebie agresji wobec mnie.Dla byłych wieśniaków pobyt w Zhanjiangstanowił potę\
ny szok kulturowy i poczucie ni\
szości popychało ich dotego, by obrzydzić \
ycie wszystkim innym.Wyje\
d\
ając po trzech tygodniach z Zhanjiang, czułam \
al, ale i ulgę.W drodze do Chengdu wraz z kilkoma studentami odwiedziliśmy legen-darny Guilin, w którym góry i strumienie wyglądają jak \
ywcem przenie-sione z klasycznego chińskiego malarstwa.W Guilinie spotkaliśmy paręzagranicznych turystów, mę\
czyzna trzymał na rękach małe dziecko.Uśmiechnęliśmy się do nich i powiedzieliśmy:  Good morning i  Goodbye.Gdy tylko turyści zniknęli, natychmiast zatrzymali nas policjanci wcywilu i zaczęli wypytywać o szczegóły rozmowy.Kiedy w grudniu znalazłam się z powrotem w Chengdu, okazało się,\
e całe miasto a\
huczy od plotek na temat pani Mao i trzech mÄ™\
czyzn zSzanghaju: Zhang Chunqiao, Yao Wenyuana i Wang Hongwena, którzypostanowili wspólnie bronić Rewolucji Kulturalnej.Mao ju\
w lipcu1974 roku mówił o utworzeniu  bandy czworga , jednak wówczas natu-ralnie nic o tym nie wiedzieliśmy.W 1975 roku osiemdziesięciojed-noletni Przewodniczący zaczął udzielać im swojego poparcia, mając ju\
dość pragmatycznego podejścia Zhou Enlaia, a potem Deng Xiaopinga,który od stycznia 1975 roku, gdy chory na raka Zhou poszedł do szpitala,551bezpośrednio kierował pracami rządu.Nieustanne i bezcelowe minikam-panie  bandy czworga doprowadziły społeczeństwo na skraj wytrzyma-łości i ludzie zaczęli powtarzać sobie plotki, stanowiące jedyne ujście dlarosnącej frustracji.Szczególnie namiętnie spekulowano na temat pani Mao.Poniewa\
często widywano ją w towarzystwie pewnego śpiewaka operowego, pew-nego gracza w ping-ponga oraz pewnego tancerza baletowego i wszyscytrzej otrzymali od niej najwy\
sze stanowiska w swojej profesji, a w do-datku ka\
dy z nich był przystojnym młodym mę\
czyzną, ludzie zaczęlimówić, \
e pani Mao wzięła ich sobie jako  męskie konkubiny  nie-jednokrotnie otwarcie głosiła, \
e kobieta powinna mieć do tego prawo.Jednak wszyscy wiedzieli, \
e nie odnosi się to do zwykłych obywateli.Wistocie pod rządami pani Mao Rewolucja Kulturalna była niezwykle re-presyjna właśnie w sferze ludzkiej seksualności.W ciągu dziesięciu lat,gdy pani Mao sprawowała kontrolę nad środkami przekazu i sztuką, po-jęcie miłości praktycznie zniknęło.Kiedy Chiny odwiedził wietnamskiwojskowy zespół pieśni i tańca, nieliczni szczęściarze, którzy moglioglądać występ, zostali poinformowani przez spikera, \
e piosenka, wktórej pojawia się słowo miłość,  jest poświęcona uczuciu braterstwamiędzy dwojgiem towarzyszy.Z kilku europejskich filmów, jakie do-puszczono na ekrany  głównie albańskich i rumuńskich  wyciętowszystkie sceny, w których kobiety i mę\
czyz
ni stoją blisko siebie, niemówiąc ju\
o pocałunkach.Często w zatłoczonym autobusie, pociągu czy sklepie słyszałam ko-biety obrzucające mę\
czyzn przekleństwami albo ich policzkujące.Cza-sem mę\
czyzna krzyczał, \
e jest niewinny, i dochodziło do wymianyobelg.Sama doświadczyłam wielu prób molestowania.Gdy coś takiegosię zdarzało, po prostu odsuwałam się z zasięgu dr\
Ä…cych rÄ…k albo kolanmÄ™\
czyzny.Było mi ich \
al.śyli w świecie, w którym napięcie seksualnenie znajdowało \
adnego ujścia, jeśli nie mieli szczęścia \
yć w udanymmał\
eństwie, co nie zdarzało się zbyt często.Zastępcę sekretarza partii zmojego uniwersytetu, starszego mę\
czyznę, złapano w sklepie spo\
yw-czym z plamą spermy przesiąkającej przez spodnie  w kolejce tłumprzycisnął go zbyt mocno do stojącej przed nim kobiety.Zabrano go naposterunek policji, a potem wyrzucono z partii.śycie kobiet było równiecię\
kie.W ka\
dej instytucji mo\
na było spotkać jedną albo więcej kobiet552potępionych jako  zdarte buty za pozamał\
eńskie kontakty seksualne.Te surowe standardy nie odnosiły się oczywiście do naszych wład-ców.Osiemdziesięcioletni Mao otaczał się pięknymi, młodymi kobieta-mi.Choć opowieści o Przewodniczącym szeptano sobie z wielką ostro\
-nością, o jego \
onie i jej towarzyszach z  bandy czworga mówionootwarcie i bez za\
enowania.Pod koniec 1975 roku w Chinach wrzaÅ‚o odjadowitych plotek.Wiele osób w trakcie minikampanii pod hasÅ‚em:  Na-sza socjalistyczna ojczyzna to Raj  otwarcie zadawaÅ‚o pytanie, którepo raz pierwszy zadaÅ‚am sobie w myÅ›lach osiem lat wczeÅ›niej:  JeÅ›li tojest raj, jak wyglÄ…da piekÅ‚o?.Ósmego stycznia 1976 roku zmarÅ‚ premier Zhou Enlai [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

higrostat.htw.pl