radzieckiego funkcjonariusza

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W teorii reprezentowaliśmy władzę robotników , ale w praktyce stanowiliśmy odrębną klasę.Pomiędzy hasłami a rzeczywistością ziała głęboka przepaść. Ten sam towarzysz Braczko, który kierował budową fabryki, był teraz jej dyrektorem.Czas wygładził trochę szorstkość jego charakteru, czyniąc go sympatyczniejszym w kontaktachosobistych.Tylko Braczko i główny inżynier, Wiszniew, przewyższali mnie rangąw administracji technicznej.Najważniejszymi ludzmi w pionie politycznym byli: AleksiejKozłow, sekretarz fabrycznego komitetu partii, i towarzysz Starostin, przewodniczącyorganizacji związkowej.Kozłow był starszym jegomościem, dosyć ludzkim, szczerze przejętym sytuacjąrobotników.Ale Starostin był najczystszej wody karierowiczem, a do tego głupim, służalczymi wulgarnym.Na szczęście jako działacz związkowy miał niewielką władzę.Ponieważfunkcjonariusze związków zawodowych bez pozwolenia partii nie mogli otworzyć ust, niemówiąc już o podejmowaniu decyzji, byli generalnie ludzmi bez znaczenia.Cała instytucja organizacji pracowniczych w warunkach dyktatury przypominałaosobliwe resztki odległej przeszłości.Nie była to nawet mistyfikacja, ponieważ nikt się nienabierał na farsę zebrań i decyzji, a już najmniej robotnicy.Związki, opłacane z ich skromnychpensji, troszczyły się jedynie o swoich członków.Starostin miał tak nikłe wpływy, że żadenz kierowników nie musiał się z nim liczyć, natomiast każde słowo Kozłowa było prawem.My, kadra kierownicza, trzymaliśmy się oczywiście razem.Byliśmy świadomi swoichsłabości i śmiesznostek.Sekretarz Komitetu Miejskiego partii w Nikopolu, Brodski, rosły, tęgimężczyzna, którego poznałem w Dniepropietrowsku, przyglądał się bacznym okiem równieżnaszym zakładom.Naczelnik nikopolskiego GPU, Dorogan, przyglądał się nam setkami oczu za pośrednictwem wydziału specjalnego oraz zastępu zawodowych, ochotniczychi przymusowych informatorów w każdym warsztacie, biurze i wydziale.Dorogan był gburowatym, porywczym człowiekiem o twarzy buldoga, człowiekiemwykutym przez Stwórcę z granitu, aby mógł służyć jako urzędnik policyjny w każdym reżimie.Pamiętałem takich jak on z czasów, kiedy carska tajna policja tropiła mojego ojca.GPU zostało niedawno przemianowane.Nie było już Państwowym ZarządemPolitycznym (GPU, pózniej OGPU), lecz Ludowym Komisariatem Spraw Wewnętrznych,w skrócie NKWD.Najpierw WCzK, pózniej GPU, OGPU, teraz NKWD; zmiana nazwy niezmieniała metod ani strasznej reputacji tego obnażonego miecza rewolucji.Ludzi pracującychw tej budzącej grozę organizacji wciąż nazywano czekistami, a jeszcze wiele latpo przemianowaniu na NKWD ludzie nadal mówili o GPU.Z miejscową organizacją NKWD kontaktowaliśmy się zwykle nie za pośrednictwem jejszefa, Dorogana, lecz jego energicznego zastępcy, Gerszhorna, który kierował wydziałemgospodarczym NKWD w Nikopolu i okolicach.�w Gerszhorn zajmuje specjalne miejscew mojej prywatnej sali niesławy.Otyły, z chytrymi małymi oczkami osadzonymi głębokow nalanej, gładko wygolonej twarzy i łysą spiczastą czaszką, był na przemian przymilnyi grubiański w zależności od tego, z kim rozmawiał.Jeśli miał w sobie choć iskrę ludzkiejprzyzwoitości, podczas naszej długoletniej, nieprzyjemnej znajomości nie dostrzegłem żadnychjej śladów.Przez pierwszy miesiąc zajmowałem się głównie montażem maszyn i innymi pracamiprzygotowawczymi do uruchomienia produkcji.Były tam dwie walcownie rur, z których każdazatrudniała około półtora tysiąca robotników, a mnie powierzono pieczę nad jedną z nich.Podkoniec czerwca produkcja ruszyła.Lubiłem odpowiedzialność, mimo związanego z nią ryzyka,i w swoim zapale, by utrzymać ciągłość pracy na trzy zmiany, ledwo znajdowałem czas na sen.Od czasu do czasu, kiedy szedłem przez zakład i widziałem, że wszystko idzie gładko,czułem się niewypowiedzianie szczęśliwy.W takich chwilach wiedziałem, co to znaczy czerpaćradość z pracy.Gdyby tylko było tam mniej szpiegów, mniej podejrzliwości, gdyby zniknąłstrach, który paraliżował ludzkie umysły i tak nieznośnie tłamsił ich dusze!Doskonale wiedziałem, że każdy mój krok jest śledzony i zapisywany, nie tylkow zakładzie, lecz również w moim życiu prywatnym.Przyjmowałem za pewnik, że mojasekretarka, kobieta w średnim wieku nazwiskiem Tuwina, zgorzkniała i sprawna, donosi na mnie;podobnie jak mój kierowca, moja gospodyni i przynajmniej jeden, a być może wszyscy moizastępcy.Spychałem tę wiedzę w odległe zakamarki umysłu, ale zawsze tam była, wdzierając sięw moją pracę i moje myśli.Ustawicznie przekonywałem się, że każde słowo wypowiadane na naradachprodukcyjnych, które zwoływałem, dociera do Hantowicza, szefa wydziału specjalnego, a za jegopośrednictwem do Gerszhorna.W tych naradach nie było nic tajnego ani znaczącego: z radościąsporządzałbym stenogramy, żeby wszyscy mogli je zobaczyć.To sama taktyka szpiegowanianapawała mnie niesmakiem.Ponieważ nigdy nie myślałem o sobie jako o potencjalnym szkodniku , szpiegowanie wydawało mi się przykre, wręcz obrazliwe.%7ładen proces produkcyjny nigdy nie przebiega perfekcyjnie.Maszyny się psują, zdarzająsię błędy, zmęczeni ludzie stają się nieuważni, plany produkcji okazują się niewykonalne.Dziejesię tak zwłaszcza w nowych fabrykach, wyposażonych w zagraniczne maszyny i zatrudniającychniedoświadczonych robotników prosto ze wsi.Mimo to każdy nieprzewidziany incydentpowodował, że natychmiast zbiegali się ludzie z NKWD, próbując wywęszyć sabotaż lub szkodnictwo.Odbywały się otwarte przesłuchania w biurach wydziału specjalnego, a częstotajne nocne przesłuchania w siedzibie NKWD.Poleciłem, aby w razie wypadku, choćby najbardziej błahego, od razu mnie wzywano,nawet w środku nocy.Ale niezależnie od tego, jak szybko biegłem, gorliwcy z NKWD zawszebyli tam przede mną, nieubłaganie podejrzliwi, ironicznie oskarżycielscy.W takiej atmosferze pracowałem od początku.Starsi inżynierowie i pracownicyadministracji traktowali ją jako naturalny klimat radzieckiego przemysłu i prywatnie żartowalina temat wszechobecnych pisarzy na terenie kombinatu.Ja nigdy do końca nie przyzwyczaiłemsię do tego.A z każdym mijającym miesiącem ten stan się pogarszał, w miarę jak wielka czystka,zapoczątkowana śmiercią Kirowa, nabierała rozpędu.Po roku Nikopol przypominał już niezakład przemysłowy, lecz teren łowiecki dla czekistów i ich tajnych informatorów.3 Moja matka przyjechała z wizytą.Była pod wrażeniem eleganckiego domu, pięknychmebli, mnóstwa nowoczesnych wygód, a zwłaszcza faktu, że mam pięć pokoi tylko dla siebie.Jejdrugi syn rzeczywiście wyszedł na ludzi ! Kuchnia, z wielką lodówką i obfitymi zapasami,przyciągała ją jak magnes.Kiedy zaprosiłem kilku kolegów na kolację i przyjęcie na jej cześć,uparła się, że sama będzie gotować [ Pobierz całość w formacie PDF ]

download * ebook * pdf * do ÂściÂągnięcia * pobieranie

Tematy