[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W pustej chałupie zna-lazł cywilne ubranie i poszedł w głąb Karkonoszy.Po kilku dniach na te tereny wkro-czyła Armia Czerwona.Spotkaliśmy się po wojnie.Szukał fabryki.Jezdziliśmy razem doPiechowic.Chodził po górach.Niemcy wszystko zamaskowali, ale sądził, że podziemiaukryte są pod górą Sobiesz.Próbowaliśmy kopać w kilkunastu miejscach, ale bezsku-tecznie.Raz tylko trafiliśmy na beton.Ciągle wracał w tamte strony, usiłował przekonaćludzi, że trzeba odszukać wejścia.Pisał do wojska, do milicji, do rządu.Przez te pierw-sze lata po wojnie borykaliśmy się z trudnościami technicznymi, zwłaszcza brakowałomaszyn, a on twierdził, że w wykończonych już halach więzniowie obsługiwali precy-zyjne tokarki.Jednak wszystkie jego wysiłki spełzły na niczym.Tylko raz górę Sobieszobejrzała jakaś komisja do spraw pozyskiwania urządzeń technicznych i surowców, alestwierdzono, że nie widać tam żadnych śladów podziemnej fabryki.Ale ona tam była.Którejś wiosny, gdy badał górę, został zastrzelony.Sprawcy nigdy nie wykryto. Pociąg mruknął szef. Nasz pociąg. Wasz uśmiechnął się stary historyk. Ale to nie wszystko.Gdy zamieszka-łem po wojnie we Wrocławiu żyło tu jeszcze bardzo wielu Niemców.Opowiadano so-bie taką historię.Zaraz po wojnie wrócił do domu młody Niemiec, który wcześniejwstąpił do SS.Zwołał swoich kumpli z czasów przedwojennych i zaproponował im wy-prawę w celu odszukania podziemnej fabryki, w której miały być ukryte nieprzebraneskarby.Twierdził, że udało mu się uciec, gdy oficerowie likwidowali wszystkich świad-ków ukrycia kilkunastu wagonów skarbów w pewnej górze.Zebrał coś ze trzydziestuchętnych, kompletowali sprzęt.Naradzali się w piwnicy w jego kamienicy.No i ktoś tamwrzucił przez okienko dwa granaty.Zginęli wszyscy.To potwierdza opowieść mojegoprzyjaciela.Tylko czy naprawdę chodziło o górę Sobiesz? Po wojnie niektórzy wysie-dleni Niemcy wrócili do Piechowic.Na górze, jak stwierdzili, prowadzono jakieś pra-ce na dużą skalę.Pojawiły się znaczne obszary pokryte kamiennymi odłamkami.Niem-cy ci zaczęli węszyć i wtedy ktoś zaczął ich zabijać.W 1947 roku, gdy na zamku Chojnik88 chciano zorganizować schronisko turystyczne, nieoczekiwanie okazało się, że twierdzajest zajęta przez sporą grupę Wehrwolfu.Udało się ich oczywiście wybić do nogi, ale ob-lężenie trwało kilka dni. To podważa mit, że zamek Chojnik nigdy nie został zdobyty pomyślałem, alenie powiedziałem tego głośno. Oni czegoś pilnowali powiedział cicho staruszek. Druga taka grupa graso-wała w okolicach Walimia.Trzecią dopadło KBW w ruinach Starego Książa.Mogło byćich więcej.Ludzie są przekonani, że jeszcze dziś niebezpiecznie pchać nos w te sprawy.Sobieradzki musiał być blisko rozwiązania.Zbyt blisko.Mówiłem mu, żeby się bardziejkrył, ale on wiedział lepiej.Konferencję prasową zwołał.No i niestety. Sądzi pan, że go zabili? włączył się szef. Na pewno.Za dużo wiedział. Skąd dowiedział się o fabryce? zapytałem. Usłyszał od starych Niemców powojenne plotki o tym młodzieńcu z SS i jego wy-sadzonych kumplach.Węszył wokół tej sprawy od dwudziestu lat.Dowiedział się od ja-kiejś Niemki, że pociąg ukrywał von Ronvik.Przez jakichś neonazistów szukał na nie-go namiaru, bo Ronvik ponoć ciągle żyje. Zabili go ludzie z YJD powiedziałem.Na jego twarzy odmalowało się głębokie zdumienie. Ci mili młodzieńcy, żywo interesujący się historią? Coś podobnego.Będę musiałostrożniej dobierać sobie znajomych.Nie wiem, czy macie jakieś szansę odnalezieniadepozytu, ale bądzcie ostrożni. Cóż, my nie mamy innego wyjścia westchnąłem. Jeśli nie znajdziemy pocią-gu, przyjdzie nam pewnie poszukać innej pracy.Pożegnaliśmy się I co dalej, szefie? zapytałem patrząc na zegarek. Przekąsimy coś i gnamy do Piechowic.Jeśli pociąg tam jest, to naszym obowiąz-kiem jest go odnalezć.Nie zamierzam na starość szukać sobie nowego zajęcia.A ty wy-ślij raport do ministra. I co mam napisać?Zamyślił się na chwilę, a potem twarz rozciągnęła mu się w szerokim uśmiechu. Do licha, wymyślisz coś.Przecież masz wyższe wykształcenie. Rozdział trzynastyJAK SI SZUKA PODZIEMNYCH FABRYK " CO ZNALEyLIZMYW STRUMYKU " PORZUCONE SZTOLNIE " DZIWNE STUDNIE "TROCH CHEMII " TEST TWARDOZCI WODY " ZAKAADAMY OBO-ZOWISKO " PLANY SZTURMU A więc tak wyglądają Piechowice mruknął pan Tomasz patrząc bez entuzjazmuna pamiętające jeszcze niemieckie czasy odrapane domy i sąsiadujące z nimi współcze-sne klocki.Zdecydowana większość była nie otynkowana. No cóż, wujku powiedziała Zosia. Opakowanie nie zawsze świadczy o za-wartości.Rozejrzałem się.Nad miasteczkiem wznosiły się góry porośnięte gęstym lasem.Oko-lica sprawiała wrażenie smutnej i beznadziejnej.Czy to możliwe, żeby kryła nieprzebra-ne skarby, zgromadzone przez nazistów w połowie Europy? Powoli minąłem płot z płytbetonowych ozdobiony drutem kolczastym.Zakłady Karelma. Prosto powiedziała Zosia patrząc na mapę. No to prosto mruknąłem.Przed nami pojawiło się dziwne skrzyżowanie.Droga stała się coraz bardziej werte-powata.Minąłem głęboki wąwóz, dnem którego płynęła rzeczka.Po chwili przejecha-łem przez mostek nad strumieniem i zatrzymałem samochód na niewielkiej polance.Obok drogi po lewej stronie widać było piękne granitowe skałki, porośnięte częścio-wo lasem. No to jesteśmy powiedział szef.Wysiedliśmy z wozu.Popatrzyłem w zadumiena ziemię. Ktoś tu parkuje od czasu do czasu zauważyłem
[ Pobierz całość w formacie PDF ]