Eco Umberto Baudolino (4)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Ruszyłw stronę wyjścia z namiotu.Na progu obrócił się jeszcze i powiedział: Idz, pokłoń sięcesarzowej, a potem wracaj między owe kobieciątka i swoich paryskich klerków. Jeszcze obaczysz, czy moje miejsce jest między kobieciątkami, obaczysz, co potra-fię rozmyślał Baudolino, opuszczając obóz, choć nie wiedział, co właściwie cesarzmiałby obaczyć, tyle że czuł nienawiść do przybranego ojca i pragnął wyrządzić mu cośzłego.Nadal przepełniony wściekłością, dotarł do kwatery Beatrycze.Pocałował jak należyrąbek jej sukni, potem dłoń, cesarzowa zaś zdumiała się blizną na twarzy i zaczęła goz niepokojem o nią wypytywać.Baudolino zbył ją zapewnieniem, że to wynik potyczkiz paroma złodziejami, którzy zaczajają się na podróżnych przemierzających drogi świa-ta.Beatrycze popatrzyła na niego z podziwem, a trzeba powiedzieć, że dwudziestolateko lwich rysach twarzy, jeszcze bardziej męskiej przez tę bliznę, wyrósł na jednego z tych,których zwykło się określać mianem urodziwych rycerzy.Cesarzowa poprosiła, żebyusiadł i opowiedział o swych najnowszych czynach.Uśmiechnięta, ha5�owała pod pięk-nym baldachimem, a on przysiadł u jej stóp i opowiadał, nie wiedząc nawet, co mówi,gdyż chciał po prostu rozładować napięcie w swej duszy.Snując opowieść, zerkał jed-nak co jakiś czas od dołu na przepiękne oblicze; wracały wszystkie zapały z minionychlat lecz wszystkie jednocześnie i pomnożone przez sto aż wreszcie Beatrycze po-wiedziała z jednym ze swoich najbardziej powabnych uśmiechów: Nie pisałeś jednak, ile ci rozkazałam i ile bym pragnęła.Być może powiedziała toze zwykłą siostrzaną życzliwością, być może chciała po prostu podtrzymać konwersa-cję, lecz dla Baudolina wszystko, co wyszło z ust Beatrycze, było balsamem i jednocze-śnie trucizną.Drżącymi dłońmi wydobył zza pazuchy swoje listy do niej i jej do niego, i podającje, szepnął: O nie, pani, pisałem, i to dużo, ty zaś mi odpowiadałaś.Beatrycze nie pojęła zrazu, co Baudolino ma na myśli, ale wzięła listy i zaczęła czytaćje półgłosem, by łatwiej oswoić się z dwoistością kaligrafii.Baudolino siedział dwa krokiod niej, wykręcał palce, obficie się pocił, powtarzał sobie, że chyba oszalał, że Beatryczewezwie straże i przepędzi go na zawsze, żałował, że nie ma sztyletu, który mógłby zato-pić we własnym sercu.Beatrycze czytała dalej, jej jagody były coraz bardziej zarumie-nione, głos sylabizujący pełne ognia słowa drżał, jakby odprawiała jakąś bluzniercząmszę; wstała, dwakroć się zachwiała, dwakroć odprawiła Baudolina, który robił krok77w jej kierunku, żeby ją podtrzymać, a wreszcie rzekła tylko omdlewającym głosem: Och, chłopcze, chłopcze, cóżeś uczynił?Baudolino znowu się do niej przybliżył, by zabrać te karty z drżącej dłoni, i cesa-rzowa wyciągnęła rękę, by pogłaskać go po karku, on zaś odwrócił twarz, bo nie mógłspojrzeć jej w oczy.Przesunęła leciutko opuszkami palców po bliznie.Chcąc uniknąćrównież tego dotknięcia, raz jeszcze uchylił głowę, lecz ona była już zbyt blisko i na-gle musnęli się nosami.Baudolino założył ręce za plecy, by nie wziąć umiłowanej w ra-miona, lecz ich wargi już się zetknęły, a kiedy się zetknęły, same rozchyliły się odrobinę,tak że na chwilę, tylko na króciuteńką chwilę trwania pocałunku, poprzez te półprzy-mknięte wargi musnęły się też języki.Kiedy ten błysk wieczności dobiegł końca, Beatrycze cofnęła się z obliczem pobla-dłym jak u chorej i patrząc Baudolinowi w oczy, rzekła surowym głosem: Na wszystkich świętych z raju, nie czyń więcej tego, coś uczynił.Powiedziała to bez gniewu, głosem prawie bezbarwnym, jakby miała zaraz zemdleć.A potem oczy jej zwilgotniały i dodała ze słodyczą: Proszę!Baudolino padł na kolana i czołem prawie dotknął ziemi, a potem wyszedł, sam niewiedząc, dokąd zmierza.Po jakimś czasie zdał sobie sprawę, że w jednej chwili udało musię popełnić cztery zbrodnie: obraził majestat cesarzowej, splamił się cudzołóstwem, za-wiódł zaufanie, jakim darzył go ojciec, i uległ haniebnej pokusie zemsty. Jakiejż znowuzemsty? pytał sam siebie. Gdyby Fryderyk nie dopuścił się tamtej rzezi, gdybymnie nie znieważył, a ja nie poczułbym w sercu mym nienawiści, czy i tak nie uczy-niłbym tego, com uczynił? I w swych staraniach uniknięcia odpowiedzi na to pytaniezdawał sobie jednak sprawę, że jeśliby odpowiedz była taka, jakiej się lękał, dopuściłbysię piątego i najokropniejszego grzechu, a mianowicie zbrukałby raz na zawsze swe bó-stwo i po to tylko, by dać upust własnej urazie, przeobraziłby to, co stało się celem jegożywota, w marne narzędzie. Panie Niketasie, owo podejrzenie towarzyszyło mi przez wiele lat, choć też nie po-trafiłem zapomnieć piękna tej rozdzierającej serce chwili.Byłem coraz bardziej zako-chany, lecz teraz bez żadnej nadziei, choćby i w snach.Jeśli bowiem chciałem jakiegośprzebaczenia, jej wizerunek winien był zniknąć także z moich snów.Właściwie, mówi-łem sobie podczas długich bezsennych nocy, miałeś wszystko i niczego więcej żądać jużnie możesz.Konstantynopol ogarniała ciemność i na niebie nie było ani śladu czerwieni.Pożardogasał i tylko na niektórych wzgórzach miasta widać było, jak migają nie płomienie,lecz błyski rozżarzonych węgli.Niketas kazał przynieść dwa kielichy wina zaprawio-nego miodem.Baudolino sączył je ze wzrokiem zagubionym w pustce.78 To wino z �asos.Do dzbana dodaje się ciasto z płaskurki rozczynione miodem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

download * ebook * pdf * do ÂściÂągnięcia * pobieranie

Tematy