[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Przykrył dłońmi przyrodzenie.- Trudno, żeby operowano pana w ubraniu - stwierdziłLovoisser.- Operowano?- Jesteśmy przecież w tak zwanym szpitalu.Proszę wy-baczyć sarkazm.Mam osobisty uraz do tutejszych lekarzy,którzy zlekceważyli moje powikłania pogrypowe.- Uczyniłnieokreślony ruch ręką.- A wracając do pytania.Jest panadwokatem?- Do prawników także ma pan uraz?- Ależ skąd! Prawdę mówiąc, zapytałem, ponieważ toistotna dla mnie informacja.Maks wzdrygnął się, gdy przeszył go lodowaty dreszcz.Chyba temperatura w pomieszczeniu spadła.- Nie bardzo wiem, jakie znaczenie w obecnej sytuacji mazawód, który wykonuję.Theo nie odpowiedział na pytanie, tylko znowu spojrzał nasufit.Potem przeniósł wzrok na zegar wiszący nad wejściem.- Za trzynaście sekund lekarze z sali operacyjnej dowiedząsię, że w centralnym banku krwi nie ma grupy zero Rh minus.Potrzebują trzech litrów.- Trzy litry to dużo?- Biorąc pod uwagę szpitalne niedobory.- Czyli jestem teraz na sali operacyjnej.- Maks powtórzyłpowoli, jakby chciał się utwierdzić w przekonaniu, że nie śni.- Raczej pańskie ciało.- Rzeczywiście, tylko moje ciało.Maks spojrzał na swoją dłoń.- O, cholera.- Dostrzegł teraz, że jest niemal przejrzysta imoże przez nią zobaczyć jasne kafelki podłogi.- Aha.- Lovoisser uśmiechnął się przepraszająco.- Za-pomniałem dodać, że od czterech sekund znajduje się pan wstanie śmierci klinicznej.- Aż czterech?- Do czasu, aż mózg zacznie obumierać, pozostały jeszczedwadzieścia cztery sekundy.- Cholernie mało.- Maks czuł narastającą panikę.- Po tej stronie czas biegnie znacznie wolniej, więc proszęsię nie gorączkować.Jeśli zaś chodzi o kondycję fizyczną.Niemyślał pan chyba, że z tak poharatanym bokiem da się żyć.- Mówiąc szczerze, nawet nie bardzo wiem, jak doszło dowypadku.Niespodziewanie walnęła we mnie ciężarówka.Pamiętam brzęk tłuczonego szkła.Zgrzyt blachy i.no właśnie.Nic więcej.- Tak bywa za każdym razem.- Lovoisser wzruszył ra-mionami.- Jesteś, a za moment, człowieku, już nic nie pamię-tasz.Maks przyjrzał się swojemu ciału.Cały bok miał zakrwa-wiony.Nie odczuwał jednak bólu.- Rzeczywiście, spora rana.Przepraszam, że zmieniamtemat.- Maks uśmiechnął się niepewnie, obrzucając zegarniespokojnym spojrzeniem, - Wspomniał pan coś o brakującejkrwi.- Wiem, kto ją posiada, i mogę tę osobę przekonać, żebydostarczyła panu wystarczającą ilość - powiedział z ożywie-niem.Maks odniósł nieprzyjemne wrażenie, że Theo cały czasczekał na ten właśnie moment.- To bardzo uprzejme z pańskiej strony - powiedziałostrożnie.- Mam jednakże jeden warunek.Więc podejrzenie Maksa nie było bezzasadne.Tamtenchciał pieniędzy.- Będziemy się targować w chwili, gdy lekarze walczą omoje życie?Lovoisser nie zwrócił uwagi na oburzenie w głosie Maksa.- Pan wybaczy, ale pańskie życie jest mi obojętne.Chybaże się dogadamy.- Umowy zawierane pod presją można unieważnić.- Niepotrzebnie sądziłem, że moglibyśmy przedyskutowaćmoją ofertę.Mówiąc między nami - Lovoisser uśmiechnął sięzdawkowo - wpadła mi do głowy całkiem niedawno.A jakmówi przysłowie, trzeba kuć żelazo, póki gorące.Skoro jednakuważa pan, że wywieram na niego presję.Lovoisser zaczął zanikać.- Zaraz! Moment! - krzyknął Maks.- Proszę poczekać!- Tak?Postać wyostrzyła kontury.W dłoni Theo pojawiła siękartka.W nagłówku widniało słowo:  Kontrakt.- Wspomniał pan, że może mi pomóc w uzyskaniu krwi.Co chce pan w zamian? - spytał Maks.- Odnajdzie pan mordercę pewnej dziewczyny i dowie się,kim była za życia.- Jakiej dziewczyny?- Biorąc pod uwagę okoliczności, z pewnością będzie togłośna sprawa - rzekł Lovoisser.- Na pewno przeczyta pan otym w gazecie.- A jeśli to jakieś oszustwo?Maks obrzucił prosektorium podejrzliwym spojrzeniem.- Może pan niczego nie podpisywać i poczekać kilka se-kund.Wówczas już obiema nogami przekroczy pan próg światanieumarłych.Tu, gdzie jestem ja.I ona.- Nie rozumiem.- Dopóki nie załatwimy najważniejszej, ostatniej sprawyminionego życia, dopóty musimy tkwić na Ziemi Niczyjej,którą wy nazywacie Czyśćcem.Ale ten szczegół zaraz wyja-śnię.W końcu zostały panu jeszcze tylko trzy sekundy, żebyumoczyć kciuk w krwi i przystawić go w dolnym rogu.11 czerwca - 22 dniMinęła północ.Prorok, który siedział za kierownicą czer-wonego peugeota, nawet się nie odwrócił, gdy na tylnym sie-dzeniu usiadł mężczyzna.Rzucił tylko za siebie gazetę.- Czytałeś?Siwy miał około pięćdziesięciu lat.Jego oblicze było nie-ruchome i martwe, nigdy nie odbijało żadnych emocji.Ostrerysy twarzy wyglądały jak wycięte w kamieniu.Wziął do rękidziennik.Na otwartej stronie widniała informacja o ciężkorannym mężczyz
nie, którego znaleziono w pobliżu kościołapod wezwaniem Matki Bożej A
askawej.- Owszem.- Zobaczył w lusterku wstecznym zimnespojrzenie.- Miałeś go zabić!- Niedługo złożę mu wizytę w szpitalu.Proszę się nieobawiać, dokończę zlecenie.- Na razie nie ma pośpiechu.Za dużo osób zaczęło się niminteresować.Poza tym lekarze twierdzą, że będzie rośliną, więcuznajmy, że wykonałeś zadanie.Prorok sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki.Wyjął zniej kopertę i nie odwracając się, podał Siwemu.Ten zajrzał do środka i przeliczył euro.Brakowało kilkusetek.- Pięćset potrąciłem za to, że musiałem użyć słowa: uznajmy - dodał Prorok.- W porządku.- Siwy schował pieniądze, a kopertę rzuciłna siedzenie.- Dam znać, kiedy będziesz mi potrzebny.Siwy wysiadł.Prorok jakiś czas patrzył za odjeżdżającymnissanem, dopóki ten nie zniknął za zakrętem.Przymknął na sekundę oczy, próbując przebiec myśląwszystkie newralgiczne punkty scenariusza, który ułożył nakolejne pięć dni.Jak brzmiało pierwsze zdanie, które podsunąłdziennikarzom? Racja: Policja nie udziela informacji na tematmakabrycznej zbrodni, którą odkryto rankiem przed dwomadniami w kościele pod wezwaniem Matki Bożej A
askawej.Jakznał życie, wkurzeni śledczy zaczną szukać kapusia, którysypie prasie.Krzyżyk na drogę.On potrzebował czasu.Na ulicę wyszedł czarny kot.Usiadł na środku i wlepił zie-lonkawe ślepia w peugeota.Prorok odpalił silnik, lecz kocur sięnie ruszył.Włączył światła.Sierściuch ani drgnął.Wrzucił biegi dodał gazu.Kot pozostał na swoim miejscu.Prorok przejechałśrodkiem ulicy, ale nic nie poczuł.Zerknął w lusterko wstecz-ne.Zwierzę siedziało nieruchomo na środku jezdni.Widocznienie trafił.TAMAR ZAPARKOWAA
A CITROENA DS 23 z 1975roku na parkingu przed wejÅ›ciem do prosektorium akademiimedycznej.KochaÅ‚a swoje auto i nie skÄ…piÅ‚a pieniÄ™dzy, żebyutrzymać je w idealnym stanie.NiegdyÅ› byÅ‚a to ulubiona markaprezydenta Francji, Charles'a de Gaulle'a, i Fantomasa, boha-tera filmów z Louisem de Funèsem.Klasyczna linia samochodumiaÅ‚a cudownie miÄ™kkie ksztaÅ‚ty.A resory byÅ‚y wrÄ™cz atÅ‚aso-we.Tamar niedawno siÄ™ wÅ›ciekÅ‚a, gdy parkujÄ…cy obok kretynurwaÅ‚ jej lusterko.PoczÄ…tkowo facet próbowaÅ‚ wyÅ›miać pre-tensje Tamar [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

higrostat.htw.pl