[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Aguti złocisty,podobnie jak nosorożec, potrzebował towarzystwa.Lwów nie obchodziło to, żeich przywódca jest słabą istotą ludzką; podtrzymywana fikcja gwarantowała imkorzystny układ społeczny i zapobiegała galopującej anarchii.Co do wspomnia-nych lwiąt, zemdlałyby chyba ze strachu, gdyby wiedziały, że ich matka jest psem,bo oznaczałoby to, że właściwie nie mają matki, co jest dla każdego młodego cie-płokrwistego stworzenia największą katastrofą, jaka może je spotkać.Jestem pe-wien, że nawet ta dorosła żmija, połykając mysz, poczuła gdzieś w swojej słaborozwiniętej świadomości ukłucie żalu z powodu straty jakiejś wyższej wartości,czegoś, co było pełnym fantazji odskokiem od samotnego i prymitywnego życiagada.ROZDZIAA 33Pokazuje mi swoje rodzinne pamiątki.Najpierw zdjęcia ślubne.Hinduski ślubz wyraznie kanadyjskimi akcentami.On sam znacznie młodszy, ona również.W podróż poślubną wybrali się nad Niagarę.Było cudownie.Potwierdza to jegouśmiech.Cofamy się w czasie.Zdjęcia z okresu studiów na uniwersytecie w Toron-to; z przyjaciółmi; przed gmachem College u Zwiętego Michała; w swoim pokoju;podczas święta Diwali na Gerrard Street; w białej szacie podczas kazania w ko-ściele Zwiętego Bazylego; także w bieli w laboratorium Wydziału Zoologii w dniu73 egzaminu dyplomowego.Na wszystkich zdjęciach uśmiech, ale oczy wyrażają coinnego.Zdjęcia z Brazylii z całymi hordami leniwców trójpalczastych in situ.Przewracając kartkę w albumie, przeskakujemy przez Pacyfik i tu nie maprawie nic.Mówi mi, że spust migawki trzaskał regularnie przy wszystkichzwykłych ważniejszych okazjach ale nic się nie zachowało.Te parę zdjęć, któresą, zebrał Mamaji i przysłał pocztą już po wszystkich wydarzeniach.Jest tam między innymi zdjęcie zrobione w zoo podczas wizyty jakiegoś VIP-a.Czarno-białe, odkrywa przede mną inny świat.Jest na nim tłum ludzi.Ośrodkiemzainteresowania jest jakiś minister.W tle widać żyrafę.Na obrzeżach grupy roz-poznaję młodszego pana Adirubasamy. To Mamaji? pytam, wskazując palcem. Tak potwierdza.Obok ministra stoi jakiś mężczyzna w okularach w rogowej oprawie, ze staran-nie zaczesanymi włosami.Wygląda mi na pana Patela, tyle że twarz ma bardziejokrągłą niż jego syn. Czy to twój ojciec? pytam.Kręci przecząco głową. Nie wiem, kto to jest.Milczy przez kilka sekund, potem dodaje: Mój ojciec robił to zdjęcie.Na tej samej stronie jest zdjęcie innej grupki, w większości uczniów.Puka w niepalcem. To jest Richard Parker mówi.Jestem zdumiony.Przyglądam się uważniej, próbując odczytać cechy osobo-wości Richarda Parkera.Niestety, zdjęcie jest czarno-białe i niezbyt ostre.Zro-bione przypadkowo, w lepszych czasach.Richard Parker patrzy gdzieś w bok.Niewie nawet, że ktoś go fotografuje.Drugą stronę w całości zajmuje kolorowe zdjęcie basenu w Aurobindo Aśram.Jest to piękny, wielki basen na wolnym powietrzu, z refleksami światła na po-wierzchni czystej wody, z błękitnym dnem i przyległym mniejszym basenem z tram-poliną.Na następnej stronie jest zdjęcie bramy szkoły Petit S�minaire.Na portykuwidnieje dewiza: Nil magnum nisi bonum.Nie ma wielkości bez dobroci.I to wszystko.Całe dzieciństwo upamiętnione czterema przypadkowymi zdję-ciami.Mój gospodarz posępnieje. Najgorsze jest to mówi że już prawie nie pamiętam, jak wyglądałamoja matka.Widzę ją w wyobrazni, ale ten obraz jest ulotny.Jak tylko chcę się nanim skupić, blaknie i znika.To samo z jej głosem.Gdybym zobaczył ją znów na74 ulicy, wszystko by wróciło.Ale to niemożliwe.To bardzo smutne nie pamiętać, jakwyglądała matka.Zamyka album.ROZDZIAA 34 Pożeglujemy jak Kolumb powiedział ojciec. Ale on miał nadzieję, że dopłynie do Indii zauważyłem ponuro.Sprzedaliśmy zoo, cały kram.Naszemu nowemu krajowi, gdzie miało się roz-począć nowe życie
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
