[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Nali? - spytał ostrym szeptem.- Gdzie jest człowiek, którego wiozłeś?- Został tam! - odparł kierowca w dialekcie kantońskim i potrząsnął głową.- W służbowym samochodzie, z kimś, kogo nikt nie zna.Oszczędź moje nieszczęsne życie.Mam siedmioro dzieci.- Siadaj za kierownicą - powiedział Bourne podnosząc go na nogi i wpychając w otwarte drzwi.- Zjeżdżaj stąd najszybciej, jak tylko potrafisz.Nie musiał mówić nic więcej.Mikrobus przemknął obok parkingu zarzucając na zakręcie z taką szybkością, że obserwującemu go Bourne'owi wydawało się, że wyłamie barierkę i wpadnie do jeziora.Ktoś, kogo nikt nie zna.Co to oznaczało? Nieważne, człowiek z Makau znajdował się w potrzasku.Siedział w brązowym samochodzie, za bramą, do której wiodła zakazana droga.Bourne pognał z powrotem do taksówki i wskoczył na przednie siedzenie; z podłogi zniknęły rozrzucone pieniądze.- Jest pan zadowolony? - zapytał kierowca.- Czy dostanę dziesięć razy tyle, ile upuścił pan na moje niegodne stopy?- Skończ z tym, Charlie Chan! Z drogi prowadzącej do stacji pomp wyjedzie samochód.Będziesz robił dokładnie to, co ci powiem.Rozumiesz?- Czy pan zdaje sobie sprawę, ile to będzie dziesięć razy tyle, ile zostawił pan w mojej starej, niepozornej taksówce?- Zdaję sobie sprawę.Może być i piętnaście razy tyle, jeśli zrobisz to, co do ciebie należy.A teraz ruszaj.Stań na skraju parkingu.Nie wiem, jak długo będziemy musieli czekać.- Czas to pieniądz, sir.- Och, zamknij się!Czekali raptem dwadzieścia minut.Brązowy samochód pojawił się u wylotu drogi i Bourne ujrzał to, czego nie dostrzegł wcześniej; jego szyby były jeszcze bardziej przyciemnione niż te w mikrobusie;ktokolwiek znajdował się w środku, był niewidoczny.A potem Jason usłyszał słowa, których najmniej się spodziewał.- Niech pan zabierze swoje pieniądze - odezwał się cicho kierowca.- Zawiozę pana z powrotem do Luohu.Nigdy pana nie widziałem.- Dlaczego?- To samochód rządowy, oficjalna rządowa limuzyna.Nie odważę się jej śledzić.- Poczekaj chwilę! Tylko chwilę.Dam ci dwadzieścia razy tyle, ile już dostałeś, plus dodatkowa premia, jeśli wszystko pójdzie dobrze.Dopóki nie powiem inaczej, możesz trzymać się na dużą odległość.Jestem tylko turystą, który chce się trochę rozejrzeć.Nie, zaczekaj.Zobacz tutaj, mogę ci pokazać! W mojej wizie jest napisane, że inwestuję tu pieniądze.Inwestorom wolno się trochę rozejrzeć.- Dwadzieścia razy? - upewnił się kierowca wlepiając oczy w Jasona.- Jaką mam gwarancję, że dotrzyma pan obietnicy?- Położę pieniądze na siedzeniu między nami.Ty prowadzisz; możesz zrobić dużo rzeczy z samochodem, dużo rzeczy, na które nie jestem przygotowany.Nie będę próbował ich odzyskać.- Dobrze.Ale będę się trzymał z daleka.Znam tutejsze drogi.Nie wszędzie można tutaj jeździć.Trzydzieści pięć minut później wciąż mieli na oku wyprzedzający ich znacznie brązowy samochód.- Jadą na lotnisko - stwierdził kierowca.- Jakie lotnisko?- Przeznaczone dla dygnitarzy rządowych i bogatych ludzi z południa.- Ludzi, którzy inwestują tu w fabryki, w przemysł?- Znajdujemy się w Specjalnej Strefie Ekonomicznej.- Jestem inwestorem - powiedział Bourne.- Tak mam napisane w wizie.Pospiesz się! Zbliż się do niego!- Między nami jest pięć pojazdów, no i uzgodniliśmy przecież, że będę się trzymał z daleka.- Dopóki nie powiem inaczej.Teraz jest inaczej.Mam pieniądze.Inwestuję w Chinach!- Zatrzymają nas przy bramie.Będą telefonować.- Znam nazwisko bankiera w Shenzhen!- Ale czy on zna pańskie nazwisko, sir? I ma listę chińskich przedsiębiorstw, z którymi robi pan interesy? Jeśli tak, może pan się wdać w rozmowę przy bramie.Ale jeśli ten bankier w Shenzhen wcale pana nie zna, to zostanie pan zatrzymany za podanie fałszywych informacji.Posiedzi pan w Chinach, póki nie zakończy się w pańskiej sprawie dokładne śledztwo.Tygodnie, może miesiące.- Muszę być blisko tego samochodu!- Jeśli się pan do niego zbliży, zastrzelą pana.- Niech to diabli wezmą! - zaklął Jason po angielsku i natychmiast przeszedł na chiński.- Słuchaj, co mówię.Nie mam czasu na wyjaśnienia, muszę go zobaczyć!- To nie moja sprawa - odparł ostrożnie kierowca.- Jedź do bramy - rozkazał Bourne.- Jestem pasażerem, który cię wynajął w Luohu, to wszystko.Ja będę mówił.- Prosi pan o zbyt wiele.Nie chcę być widziany z kimś takim jak pan.- Rób, co każę - powiedział Jason wyciągając zza paska pistolet.Bourne stał przy wielkim oknie, z którego rozciągał się widok na lotnisko.Serce waliło mu tak mocno, że nie mógł tego wytrzymać.Dworzec był mały i tylko dla uprzywilejowanych pasażerów.Widok zachowujących się nonszalancko zachodnich biznesmenów z dyplomatkami i rakietami tenisowymi w ręku wyprowadzał Jasona z równowagi, kiedy spoglądał na stojących obok, sztywno wyprostowanych strażników w mundurach.Olej i woda najwyraźniej mieszały się tu ze sobą.Wyłożył po angielsku sprawę tłumaczowi, który wyjaśnił wszystko dokładnie dowódcy straży.Przedstawił się jako zdezorientowany menedżer, którego poinformowano w konsulacie przy Queen's Road, że ma się spotkać na tutejszym lotnisku z dygnitarzem przylatującym z Pekinu.Zapomniał jego nazwiska, ale spotkali się kiedyś przelotnie w Departamencie Stanu w Waszyngtonie i na pewno się rozpoznają.Dał do zrozumienia, że spotkanie to oczekiwane jest z dużą przychylnością przez ważne osoby w samym Komitecie Centralnym.Otrzymał przepustkę uprawniającą do przebywania na lotnisku, na koniec zaś zapytał, czy może zatrzymać swoją taksówkę, w razie gdyby był mu potrzebny później jakiś środek transportu.Udzielono mu na to zgody
[ Pobierz całość w formacie PDF ]