[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Azymut kierunku może być obliczony powywołaniu odpowiedniego programu (Orientation) i wyszukaniu w pamięci instrumentu współrzędnychpunktów So i P.Azymutten można też obliczyć w sposób powszechnie znany nie korzystając z programu zainstalowanego w pamięciinstrumentu.3) Swobodne stanowisko (rys.45) - Free Station, ResectionWyznaczenie współrzędnych stanowiska bezpośrednio w terenie oparte jest najczęściej nawykorzystaniu znanej konstrukcji wcięcia wstecz.Odpowiednie programy pozwalające na rozwiązanie tegozadania instalowane są obecnie w większości tachymetrów elektronicznych.Pozwalają one na wyznaczeniepoziomych współrzędnych stanowiska (No,Eo) lub współrzędnych przestrzennych (No, Eo, Ho) zwykorzystaniem obserwacji liniowych, kątowych lub kątowo-liniowych do odpowiednio licznej grupy punktów odniesienia Pi (Ni, Ei, Hi).Współrzędne punktów odniesienia powinny być zmagazynowane warchiwum współrzędnych pamięci tachymetru lub też będą one wprowadzane z klawiatury instrumentu.Korzystanie z tych programów wymaga wprowadzenia numeru stanowiska i wysokości instrumentu hi.Następnie celuje się na kolejne punkty odniesienia wywołując z archiwum współrzędne punktów przezwprowadzenie do programu ich oznaczeń.Wycelowanie na każdy punkt odniesienia łączy się zwprowadzeniem wysokości reflektora hr i wykonaniem odpowiednich obserwacji.Po wykonaniu obserwacjido ostatniego punktu odniesienia zostaną wyświetlone ostateczne wyniki obliczeń współrzędnych stanowiskaNo, Eo, Ho.Mogą one być przeniesione do archiwum współrzędnych.Jeśli współrzędne stanowiska uzyskanoz wcięć dostarczających obserwacji nadliczbowych, wówczas program pozwala na obliczenie parametrówcharakteryzujących dokładność sytuacyjnego i wysokościowego wyznaczenia położenia stanowiska.4) Tyczenie metodą biegunową (rys.46) - Polar setting-outMetoda biegunowa jest metodą najpowszechniej stosowaną w procesach tyczeniowych, stąd teżodpowiednie programy ułatwiające przygotowanie danych do tyczenia instalowane są we wszystkich typachtachymetrów elektronicznych.Każdy z tych programów wymaga wprowadzenia współrzędnych stanowiskaSo (No, Eo Ho) oraz dokonania orientacji kręgu poziomego.Po wprowadzeniu numeru punktu tyczonego T iodszukaniu jego współrzędnych w archiwum (względnie wprowadzeniu ich z klawiatury) obliczony zostajeazymut i odległość do punktu tyczonego (rys.46).Tyczenie polega na ustawieniu reflektora w punkcie R iwykonaniu obserwacji kąta poziomego i odległości.Wówczas wyświetlona zostanie różnica �� pomiędzykątem obliczonym i pomierzonym oraz różnica �D pomiędzy odległością obliczoną i pomierzoną.Przesuwanie pryzmatu wywoływać będzie zmiany wyświetlanych różnic �� i �D.Punkt T zostaniewytyczony w momencie gdy obydwie wymienione różnice osiągną wartość zero.Jeśli punkt T ma byćrównież tyczony wysokościowo (metoda biegunowa 3D) wówczas zgodnie z procedurą postępowania ujętą wprogramie zainstalowanym w tachymetrze należy wprowadzić wysokość instrumentu hi w celu obliczeniawysokości osi obrotu lunety instrumentu oraz wysokość hr pryzmatu dalmierczego.Tyczenie wysokościowerozpoczyna się po zakończeniu tyczenia sytuacyjnego punktu T.Polega ono na ustawieniu pryzmatu wpunkcie T i wykonaniu pomiaru odległości i kąta pionowego na podstawie których obliczona zostanieaktualna wysokość punktu T oraz różnica pomiędzy wysokością projektowaną a aktualną.Podnoszenie lubobniżanie punktu na którym spoczywa sygnał dalmierczy wywołuje zmiany wyświetlanej różnicy wysokości.Tyczenie wysokościowe kończy się w momencie gdy obliczona różnica wysokości osiągnie wartość zerową.5) Tyczenie metodą wcięć kątowych (rys.47) W tej metodzie tyczenia korzysta się równocześnie z dwóch instrumentów ustawionych w punktachS1 i S2.Orientacja kręgu poziomego na każdym z tych stanowisk może być dokonana w oparciu o znanewspółrzędne stanowisk S1 i S2 po wzajemnym wycelowaniu na siebie lunet tych instrumentów.Programwymaga wywołania punktu tyczonego T czyli odszukania w archiwum jego współrzędnych i obliczeniakątów wcinających �1, �2.Przemieszczanie sygnału reprezentującego punkt tyczony prowadzi się domomentu uzyskania zerowych wartości różnic ��1, ��2 pomiędzy kątami obliczonymi (projektowanymi), auzyskiwanymi z obserwacji.Różnice te są pokazywane na wyświetlaczach obydwu instrumentów.Przytyczeniu przestrzennym do programu wprowadza się wysokości instrumentów a następnie oblicza się kątypionowe �1, �2.Różnice ��1, ��2 kątów obliczonych i pomierzonych są na bieżąco wyświetlane, coumożliwia ich wyzerowanie poprzez odpowiednie przemieszczanie sygnału reprezentującego punkt tyczonyw przestrzeni.6) Tyczenie metodą ortogonalną (rys.48)Prezentowana tu metoda ortogonalna jest pewną odmianą metody biegunowej.Jej wykorzystaniewymaga zorientowania kręgu poziomego, wywołania właściwego programu, wprowadzenia współrzędnychpunktu tyczonego T
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
