Czerwone i czarne Stendhal

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Garson nie patrząc na Juliana nalał mukawy.Amanda odbierała przy bufecie pieniądze.Julian dumny był, że się ośmielił przemówić.Przy bilardziewszczęła się kłótnia.Krzyki i wymyślania graczy, rozlegające się w olbrzymiej sali, robiły hałas, którypochłonął uwagę Juliana.Amanda zamyśliła się i spuściła oczy.- Jeżeli pani pozwoli - rzekł nagle śmiało - powiem, że jestem jej kuzynem.Determinacja ta spodobałasię Amandzie.- Zuch chłopak - pomyślała.Odparła szybko, nie patrząc nań i śledząc bacznie, czy siękto nie zbliża:- Jestem z Genlis, koło Dijon, powiedz pan, że jesteś też z Genlis, krewny mojej matki.- Nie zapomnę.- Co czwartek o godzinie piątej seminarzyści przechodzą koło tej kawiarni.- Jeżeli pani będzie o mnie myślała, proszę, kiedy będę przechodził, byś miała w ręku bukiecik fiołków.Amanda spojrzała nań zdziwiona, spojrzenie to spotęgowało odwagę Juliana, mimo to zarumienił sięmocno mówiąc:- Czuję, że zakochałem się w pani na śmierć.- Ciszej, na miłość boską! - rzekła przestraszona.Julian silił się przypomnieć sobie frazesy z luznego tomu Nowej Heloizy, który znalazł w Vergy.Pamięćposłużyła mu dobrze, dziesięć minut recytował oczarowanej Amandzie Nową Heloizę; upojony byłwłasną śmiałością, kiedy nagle piękna dziewczyna przybrała wyraz lodowaty.Któryś z jej kochankówzjawił się w drzwiach.Zbliżył się do bufetu pogwizdując i wypinając pierś; spojrzał na Juliana.Natychmiast w wyobraznichłopca, wciąż poruszającej się w krańcowych wyobrażeniach, błysła myśl pojedynku.Zbladł, odsunąłfiliżankę, przybrał minę bardzo pewną siebie i zaczął bystro wpatrywać się w rywala.Gdy ten pochyliłsię nad bufetem nalewając sobie poufale kieliszek wódki, Amanda spojrzeniem nakazała Julianowi, abyspuścił oczy.Usłuchał i przez dwie minuty trwał nieruchomo w miejscu, blady, gotów na wszystko,myśląc jedynie o tym, co się stanie; w tej chwili wyglądał w istocie chwacko.Wyraz oczu Julianauderzył jego rywala, przełknął jednym haustem kieliszek wódki, rzucił parę słów Amandzie, wsadziłręce w kieszenie obszernego surduta, po czym odszedł do bilardu gwiżdżąc i patrząc w stronę Juliana.Julian, podrażniony, wstał; ale nie wiedział, co zrobić, aby się zachować wyzywająco.Położył tobołek,po czym rozmyślnie niedbałym krokiem zbliżył się do bilardu.Próżno rozsądek mówił mu, że pojedynek na samym wstępie położyłby koniec jego duchownej karierze.- Mniejsza! Nie powie nikt, żem pozwolił sobie ubliżać.Amandę ujęła jego odwaga, stanowiąca uroczy kontrast z nieśmiałością chłopca; w jednej chwili pobił wjej oczach surdutowego dryblasa.Wstała i udając, iż zauważyła kogoś przechodzącego ulicą, zagrodziładrogę Julianowi:- Nie waż się szukać zwady z tym panem.To mój szwagier.- Wszystko jedno.Przyglądał mi się.- Chcesz mego nieszczęścia? Oczywiście, przyglądał ci się, może cię nawet zagadnie.Powiedziałam mu,że jesteś krewny mojej matki i że przybywasz z Genlis.On jest z Franche- Comt� i nigdy nie wyściubiłnosa poza D�le; możesz mówić, co ci się podoba, nie lękaj się o nic.Julian wahał się jeszcze; ona kłamała szybko dalej, z zawodową wprawą bufetowej:- Oczywiście przyglądał ci się, bo właśnie w tej chwili mnie pytał, kto ty jesteś; on już jest taki poufałyze wszystkimi, nie chciał cię obrazić.Oko Juliana pobiegło w stronę mniemanego szwagra, właśnie obstawiał numer przy drugim bilardzie.Julian usłyszał, jak krzyknął grzmiącym głosem: T u p i e n i ą d z e ! Wyminął szybko Amandę iposzedł do bilardu.Amanda chwyciła go za ramię.- Zapłać pan najpierw - rzekła.- Słusznie - pomyślał Julian - boi się, abym nie wyszedł bez zapłacenia.- Amanda była równiezmieszana jak on i bardzo czerwona, wydała mu resztę, jak mogła najwolniej, równocześnie mówiąccicho:- Wyjdz natychmiast z kawiarni albo cię nie chcę znać, a chciałabym bardzo.Julian wyszedł, ale zwolna.- Czy nie jest moim obowiązkiem - powtarzał sobie - abym teraz ja przyjrzał się temubrutalowi? - W tej niepewności stal godzinę na ulicy przed kawiarnią: czekał, czy rywal nie przyjdzie.Nie zjawił się, Julian odszedł wreszcie.Bawił w Besan�on dopiero od kilku godzin, a już napytał sięzgryzoty.Stary chirurg udzielił mu niegdyś, mimo swej podagry, paru lekcji fechtunku; oto całaumiejętność, jaką Julian miał w paroksyzmie swego gniewu na podorędziu.Ale kłopot ten byłby niczym,gdyby Julian wiedział, w jaki sposób wyrazić swoje niezadowolenie inaczej niż policzkując prze-ciwnika; otóż gdyby przyszło do walki ręcznej, rywal jego, olbrzymi dryblas, poturbowałby go i odszedłspokojnie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

download * ebook * pdf * do ÂściÂągnięcia * pobieranie

Tematy