Cornwell Bernard Kampanie Richarda Sharpe'a 03 Forteca Oblężenie Gawilghur, 1803

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Hakeswill wiedział, że będzie następny.- Hakeswill! - głos się oddalił.Z fortu wystrzelił pocisk i w świetle jego rozbłysku sierżant dostrzegłowiniętą płaszczem postać.Mężczyzna przechodził na tle horyzontuniedaleko od niego, ale przynajmniej szedł w przeciwną stronę.Sharpe! Tomusiał być Sharpe! Przerażenie Hakeswilla wzrastało, tak że twarz mudrżała, a dłonie się trzęsły.- Myśl, draniu - powiedział sobie - myśl!I odpowiedz przyszła, słodka odpowiedz, tak oczywista, że zastanawiałsię, dlaczego tak dużo czasu zajęło mu jej znalezienie.Sharpe żył, nie był więzniem w Gawilghur, ale nawiedzał obóz brytyjski,a to znaczyło, że istniało jedno miejsce, gdzie Hakeswill był zupełniebezpieczny.Mógł pójść do fortecy, a tam Sharpe nigdy go nie dosięgnie,ponieważ pogłoski obozowe mówiły, że atak na Gawilghur będziebeznadziejny i krwawy.Prawdopodobnie się nie powiedzie, mówiliniektórzy, a nawet jeśli, Hakeswill mógł zawsze udawać, że został pojmany.Chciał w tym momencie być tylko z dala od Sharpe a, zatem chyłkiem ruszyłna południe, w dół, a kiedy dotarł do bardziej płaskiego terenu, pobiegł wstronę ciemnych murów fortu, przedzierając się przez pasma paskudniecuchnącego dymu prochowego.Przebiegł obok zbiornika, wzdłuż drogi i w lewo, gdzie wielka bramawznosiła się nad nim w ciemności.Będąc tam, zastukał w masywne,nabijane żelazem drzwi.Nikt nie odpowiedział.Zastukał raz jeszcze, kolbą muszkietu, wystraszony na śmierć tym, żeodgłos sprowadzi na niego mściwego diabła z ciemności, ale nagle małafurtka w większych odrzwiach otwarła się i zalała noc światłem.- Jestem dezerterem! - syknął Hakeswill.- Jestem po waszej stronie!Pochwycono go i wciągnięto przez małe drzwiczki.Dymiąca pochodniapaliła się wysoko na ścianie, pokazując Hakeswillowi długie, wąskiewejście, ciemne wały i ciemne twarze ludzi, którzy go pojmali.- Jestem po waszej stronie! - krzyknął, kiedy zamykano za nim bramę iodbierano mu muszkiet.- Jestem po waszej stronie!Wysoki mężczyzna o jastrzębiej twarzy podszedł kamienną ścieżką.- Kim jesteś? - zapytał po angielsku.- Kimś, kto chce dla was walczyć, sir.Jestem zwarty i gotowy, sir.Staryżołnierz, sir.- Nazywam się Manu Bappoo - powiedział mężczyzna syczącym głosem -i dowodzę tu.- Bardzo dobrze, sir, to znaczy, sahibie, bardzo dobrze.- Hakeswill skłoniłgłowę.- Nazywam się Hakeswill, sir.Sierżant Obadiah Hakeswill.Manu Bappoo wpatrzył się w żołnierza.Nie lubił dezerterów.Człowiekowi, który porzucił swój sztandar, nie można było zaufać, alewieści, że biały żołnierz uciekł z szeregów wroga mogły jedynie dodać sercagarnizonowi.Stwierdził, że lepiej pozostawić tego człowieka przy życiu jakoświadka upadającego morale przeciwnika, niż zastrzelić go od ręki.- Zabierzcie go do pułkownika Dodda - nakazał jednemu ze swoich ludzi.- Oddajcie mu broń.Jest po naszej stronie.Zatem Hakeswill był w środku Gawilghur pośród wrogów.Ale byłbezpieczny przed okropieństwem, które nagle zmieniła jego życie wkoszmar.Był bezpieczny przed Sharpe em.dLROZDZIAA �SMYSaperzy, którzy umieszczali kosze szańcowe, byli zbyt podekscytowani,by kłaść się spać i zamiast tego kręcili się wokół dwóch dymiących ognisk.Ich śmiech unosił się i opadał na nocnym wietrze.Major Stokes, zadowolonyz ich pracy, rozdał jako nagrodę trzy butle araku, które krążyły teraz z rąkdo rąk.Sharpe obserwował to małe świętowanie, a potem, trzymając się cieni wobozie Syuda Sevajeego, poszedł do niewielkiego namiotu.Przed wejściemzdjął z siebie pożyczone indyjskie szaty.W ciemności wpadł na Clare, która,nie mogąc spać z powodu hałasu bombardowania, a potem głosów saperów,podniosła rękę i poczuła gołe ciało.- Jesteś rozebrany! - powiedziała zaniepokojona.- Nie całkiem - powiedział Sharpe, a potem zrozumiał jej strach.- Miałemprzemoknięte ubranie - wyjaśnił - więc je zdjąłem.Nie chciałem zamoczyćłóżka, prawda? I wciąż mam na sobie koszulę.- Pada? Nie słyszałam.- To była krew - powiedział, a potem pogrzebał pod kocem pożyczonymod Syuda Sevajeego i znalazł ładownicę Torrance a.Clare usłyszała grzechot kamieni.- Co to?- Tylko kamienie - powiedział - kamyki.Włożył to ładownicy dwadzieścia klejnotów, które odebrał Kendrickowi iLowry emu, ukrył je pod kocem i położył się.Wątpił, czy znalazł wszystkie,ale oceniał, że odzyskał większość z nich.Znajdowały się luzem w kie-szeniach dwóch szeregowych, nawet nie ukryte w szwach kurtek.Na Boga,czuł się zmęczony, a jego ciało wciąż nie doszło do siebie po kopniakachHakeswilla.Oddychanie bolało, siniaki były świeże, a ząb wciąż się chwiał.- Co tam się wydarzyło? - zapytała Clare.- Inżynierowie umieszczali na miejscach kosze szańcowe.Kiedy będziejasno, zrobią platformy pod działa i magazyny, a jutro w nocy przyciągnąarmaty.- Co przydarzyło się tobie? - poprawiła pytanie Clare.Sharpe przez chwilę milczał.- Poszukałem starych przyjaciół - powiedział.Ale nie trafił na Hakeswilla,do cholery, a on z pewnością miał się już na baczności.Mimo to szansanadejdzie.Uśmiechnął się szeroko, przypominając sobie wystraszony głosMorrisa.Kapitan był tyranem dla swoich ludzi, ale lizusem dlazwierzchników.- Zabiłeś kogoś? - zapytał Clare.- Dwóch ludzi - przyznał - ale powinno być ich trzech.- Dlaczego?Westchnął.- Bo to byli zli ludzie - powiedział po prostu, a potem zdał sobie sprawę,że to prawda.- I ponieważ próbowali mnie zabić - dodał - i mnie obrabowali.Znałaś ich - ciągnął dalej - Kendrick i Lowry.- Byli straszni - powiedziała Clare cicho.- Cały czas gapili się na mnie.- Za to nie można ich winić, kochanie.Na jakiś czas zamilkła.Zmiechy saperów cichły, kiedy ludzie przenosili siędo swoich namiotów [ Pobierz całość w formacie PDF ]

download * ebook * pdf * do ÂściÂągnięcia * pobieranie

Tematy