[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Słusznie więc tych, którzy nie umartwiają swych pożądań, a schodzą z prawejdrogi, dręczy głód Boskiego słodkiego Ducha, posiadanego przez tych, którzy są po prawicyBożej, a im się nie udzielającego.Słusznie też, gdy pobiegną na lewą stronę, by nasycić swepożądanie jakimś stworzeniem, nie zaspokoją głodu.Opuścili bowiem Tego, który jedyniemoże dać nasycenie, a karmią się tym, co wywołuje jeszcze większy głód.Jest więc chybajasne, że pożądania dręczą i trudzą duszę.Rozdział 7Mówi, jak pożądania męczą duszę.Na potwierdzenie przytacza porównanie i dowody z Pismaświętego.l.Drugi rodzaj szkody pozytywnej , jaką wyrządzają duszy pożądania, jest ten, że ją dręczą itrapią.Jest ona wtedy jak niewolnik okuty w kajdany i nie spocznie, dopóki się z nich nieuwolni.Wyraża to król Dawid: Funes peccatorum circumplexi sunt me.Co znaczy: Więzymoich grzechów, to jest moich pożądań, ścisnęły mię zewsząd (Ps 118, 61).Jakież umęczenie i utrapienie cierpi nagi leżąc na cierniach i kolcach! Podobne umęczenie iutrapienie przechodzi dusza, polegając na swych pożądaniach.One bowiem, jak ciernie, raniąją, kaleczą i pozostawiają ból nieznośny.Mówi o tym również król Dawid: Circumdederuntme sicut apes, et exarserunt sicut ignis in spinis.To znaczy: Otoczyły mnie jak pszczoły,kłując mnie swymi żądłami, i rozpaliły się przeciw mnie jak ogień w cierniach (Ps 117, 12).W cierniach bowiem pożądań wzrasta ogień ucisku i męczarni.I jak oracz męczy i trapi wołu87 zaprzągniętego do pługa, ze względu na spodziewane zbiory, tak pożądanie trapi duszępragnącą osiągnąć to, czego szuka.Widać to na przykładzie Dalili.Pożądanie poznaniasekretu siły Samsona tak ją męczyło i trudziło, że zasłabła śmiertelnie: Deficit anima eius, etad mortem usque lassata est (Sdz 16, 16).2.Pożądanie im jest silniejsze, tym więcej męczy duszę.Im większe więc pożądanie, tymwiększe umęczenie; i tym więcej umęczenia, im więcej pożądań usidla duszę.I jeszcze w tymżyciu doświadcza taka dusza tego, co Księga Objawienia mówi o Babilonii: Quantumglorificavit se, et in deliciis fuit, tantum datę Uli tormentum et luctum.Czyli: Jak wielechciała nasycić swe pożądanie, tak wiele dajcie jej udręki i ucisków (18, 7).Jak człowiek,który wpadł w ręce nieprzyjaciół, musi znosić męczarnie i utrapienia, tak również cierpi duszapozwalająca pożądaniom zawładnąć sobą.Wyobrażenie tego mamy w Księdze Sędziów, w losach Samsona.Kiedy ów mocny, wolnymąż i sędzia Izraela popadł w moc swoich nieprzyjaciół, ci pozbawili go siły, wyłupili muoczy i kazali obracać ciężkie żarna, przy czym go jeszcze męczyli i trapili (Sdz 16, 21).Takijest smutny los duszy, w której nieprzyjaciele - pożądania - żyją i zwyciężają.Najpierw jąosłabiają, potem oślepiają, potem trapią i męczą, potem przywiązują do młyna pożądliwościsznurami jej własnych pożądań.3.Pan Bóg litując się nad tymi duszami, które tak wielkim nakładem sił i kosztem swoimstarają się w stworzeniach zaspokoić pragnienie i głód swych pożądań, mówi do nich przezIzajasza: Omnes sitientes venite ad aquas; et qui non habetis argentum, properate, emite, etcomedite; venite, emite absque argento vinum et lać.Quare appenditis argentum non inpanibus, et taborem vestrum non in saturitate? (Iz 55, 1-2).Wszyscy, którzy odczuwaciepragnienie pożądań, przyjdzcie do wód; wszyscy, którzy nie macie srebra własnej woli ipożądań, pospieszcie.Kupujcie ode mnie i jedzcie.Pójdzcie i kupujcie moje wino i mleko(którym jest pokój i słodycz duchowa) bez srebra własnej woli i nie dając mi za nie żadnejopłaty trudów, jaką dajecie za wasze pożądania.Dlaczegoż dajecie srebro własnej woli za to,co nie jest chlebem, czyli duchem Bożym, a trud nad zaspokojeniem swych pożądań za to, conie może ich nasycić? Pójdzcie słuchający do mnie, a będziecie pożywali dobro, któregopragniecie i będzie się rozkoszowała w obfitości dusza wasza.4.Dojście do tego rozkoszowania się równa się oderwaniu od wszelkich upodobań wstworzeniach.Stworzenia bowiem męczą, a duch Boży ożywia.Toteż woła nas BoskiZbawca, mówiąc: Venite ad me omnes qui laboratis et onerati estis, et ego reficiam vos, etinvenietis (s.166) recjitiem animabus vestris (Mt 11, 28).Wszyscy, którzy jesteście umęczeni,utrapieni i obciążeni ciężarem waszych trosk i pożądań, wyjdzcie z nich i przyjdzcie do mnie.Ja was orzezwię i znajdziecie dla dusz waszych ten odpoczynek, którego was pozbawiająwasze pożądania.A ciężkie jest ich brzemię, bo mówi o nim Dawid: Sicut onus gravegravatae sunt super me; Jak brzemię ciężkie zaciążyły na mnie (Ps 37, 5).88 Rozdział 8Mówi o tym, jak pożądania zaciemniają i zaślepiają dusze.1.Trzecią szkodą, którą wyrządzają duszy pożądania, jest ta, że ją zaślepiają i zaciemniają.Jak mgły i dymy unoszące się w powietrzu nie pozwalają jasnym promieniom słonecznymprześwietlić go, jak zwierciadło zasłonięte płótnem nie może odbić oblicza lub zmącona wodaodzwierciedlić twarzy przeglądającego się w niej, tak dusza w jarzmie pożądań jestzamroczona w poznawaniu i ani światło naturalnego rozumu, ani blaski nadprzyrodzonejMądrości Bożej nie mogą jej przeniknąć, ani jasno oświecić.Słusznie więc mówi Dawid:Comprehenderunt me iniquitates meae, et non potui, ut viderem: Pojmały mię nieprawościmoje i nie mogłem przejrzeć (Ps 39, 13).2.Przez to, że dusza zaćmiewa się pod względem poznania, drętwieje w kręgu woli iprzytępia się w kręgu pamięci, zostaje cała zamieszana w właściwej sobie działalności.Wolabowiem i pamięć zależne są w swym działaniu od poznawania, gdy więc ono jest zamącone,w następstwie i one będą takie same
[ Pobierz całość w formacie PDF ]