May Karol Czarny Gerard

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Po krótkiej chwili mały Andr� powiedział: O pan go dobrze zna. Nie słyszałem tego nazwiska.Przynajmniej nie mogę sobie przypomnieć. On mi opowiadał o panu.Wiele o panu wie. Tak, a skąd? Z dawnych lat, słyszał także wiele o panu od seniority Resedilli. Resedilli? przerwała Emma. Co za Resedillę ma pan na myśli? Córkę starego Pirnero w forcie Guadalupe. To moja kuzynka! Jak się jej powodzi? Czy nie wspominała o mnie? Seniora, nie mogę na to odpowiedzieć, bo nie wiem, kto pani jest.43 Jestem Emma Arbellez, córka jej wuja. Z hacjendy del Erina? Tak jest. Wspaniale, z nieba mi państwo spadliście! Gdybym nie musiał do Chihuahua, natychmiastwróciłbym do Guadalupe, by im zanieść tę wesołą nowinę.Seniorita Resedilla bardzo wypięk-niała. Wyszła już za mąż? Nie, chociaż ojciec ciągle ją swata.Niedawno zatrzymałem się parę dni u nich, więc miałemsposobność poznać pana Pirnero dokładnie.Każdą rozmowę zaczyna od pogody, a kończy nazięciu.Czekałem wtedy na Czarnego Gerarda.ach, senior Sternau, już odpowiadam na pańskiepytanie.Był pan kiedyś w Paryżu? Nawet często. A wyciągnął pan z Sekwany pewną dziewczynę? Tak. I poznał pan brata tej dziewczyny? Tak. Nie przypomina pan sobie jego nazwiska?Sternau zastanowił się chwilę, potem odrzekł: Jeżeli mnie pamięć nie myli, nazywał się Gerard Mason, a jego siostra Anneta. Tak i właśnie ów Mason jest Czarnym Gerardem. Przybył więc do Ameryki i został myśliwym? I to jakim!Sternau przypomniał sobie, że Anneta opowiadała mu rodzinną historię.Przypomniał sobietakże, że Mason był garoterem, ale nic nie powiedział, by mu nie szkodzić i sławy nie odbierać. I ten Gerard jest teraz w forcie Guadalupe? Musi już tam być odrzekł Andr�. Jak daleko stąd do fortu? Jutro o tej porze możecie państwo tam dotrzeć. A gdzie obecnie jest Juarez? Musi być na południe od fortu.Wyruszył bowiem przeciw Francuzom. Jeżeli udamy się wprost do fortu to go spotkamy? Zapewne. Dobrze, zrobimy tak.Spodziewamy się, że wkrótce zobaczymy pana u Juareza? Tak, ale radzę państwu najpierw udać się do fortu i tam zostawić damy, dopiero potem szu-kać Juareza.Nie wiadomo, na jakie niebezpieczeństwa będziecie narażeni. Ma pan rację, ale proszę nam jeszcze powiedzieć, jak pan się dostał do Ameryki? Pańskibrat nie wspominał o panu. Nie dziwi mnie to.Poróżniliśmy się. Dlaczego? Z powodu dziewczyny.Obaj zakochaliśmy się w jednej.Wolała mnie, więc opuścił nas.Kilka razy pisaliśmy jeszcze do siebie, a potem i to się zerwało. Był pan żonaty? Nie.Zdradziła mnie, niech diabeł porwie te wszystkie miłostki! Wyjechałem więc.Wreszcieprzygnały mnie wiatry do Ameryki.W handlu jakoś mi nie szło, więc wziąłem flintę do ręki izostałem myśliwym.To cały mój życiorys, a teraz do widzenia.Muszę się spieszyć, długa drogaprzede mną.44To niespodziewane spotkanie mogło przynieść wiele korzyści.Na prerii ludzie zaprzyjazniająsię szybciej, niż w eleganckich salonach.Gdy Andr� każdemu z osobna ściskał rękę, zdawało sięim, że żegnają dobrego znajomego. My także musimy się zbierać rzekł Sternau. Jeżeli chcemy trafić na ślady Apaczów, mu-simy jeszcze w ciągu dnia dotrzeć do nich, inaczej ich nie zobaczymy.Niedzwiedzie Serce wysunął się naprzód, nie mówiąc ani słowa, wszyscy jednak wiedzieli, żejako najlepiej znający okolicę, obejmuje rolę przewodnika.Pędzili galopem aż do ujścia Rio Concha.Przebyli Rio Grandę del Norte i znowu galopowalinaprzód.W południe dali nieco odpocząć koniom, po czym z podwójną szybkością pogonili dalej.Ko-nie tutejsze są nadzwyczaj wytrwałe, więc wieczorem dotarli do Sierra del Chanate.W miejscu, gdzie Sierra styka się z Czarcimi Górami, leży wąwóz, w którym cała francuskakompania została zniszczona.Jeszcze tam nie dojechali, gdy Niedzwiedzie Serce zatrzymał koniai pochyliwszy się, uważnie oglądał ziemię. Uff! odezwał się.Sternau zbliżył się i także pochylił.Trawa w tym miejscu była zgnieciona.Widać było ślady,ale tak wąskie, jakby jeden jezdziec tylko tędy przejeżdżał.Doświadczeni strzelcy nie dali sięoszukać. Zlady Apaczy rzekł Sternau. Tędy przejeżdżali moi bracia poświadczył Niedzwiedzie Serce z radością w oku. Co teraz mój brat uczyni? zapytał Sternau. Pójdzie za głosem serca odrzekł wódz Apaczów.Nie mówiąc ani słowa więcej, zawróciłkoniem i pogalopował śladami, które ciągnęły się wzdłuż Sierra. Gdzie on jedzie? zapytał hrabia z widoczną troską na twarzy. Do Apaczów! odrzekł Sternau. To oni tędy jechali? Tak. Ale czy my nie stracimy tropu? Niedzwiedzie Serce? To niemożliwe. Myśli pan, że powinniśmy za nim jechać? Nie.My udamy się do fortu Guadalupe.Teraz jednak musimy tu gdzieś w pobliżu przeno-cować. A Niedzwiedzie Serce? Proszę go zostawić! Jest Indianinem i zna nasze położenie, zjawi się, gdy będziemy go po-trzebowali.To uspokoiło wszystkich, więc ruszono dalej.W pobliżu ujścia do wąwozu Sternau przystanąłi rzekł: Tutaj jest przejście przez Sierra.Góry tworzą tu kotlinę, właściwie wąwóz, który wedługmnie musi być bardzo długi.A że w wąwozie nie powinno się obozować ze względu na bezpie-czeństwo, moim zdaniem musimy gdzieś w pobliżu wejścia znalezć stosowne miejsce na nocleg. Ale do nocy jeszcze daleko! zauważył hrabia [ Pobierz całość w formacie PDF ]

download * ebook * pdf * do ÂściÂągnięcia * pobieranie

Tematy