[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Rośnie wyłącznie na stanowiskach słonecznych na glebach ży-znych, zasobnych w wapno.W Polsce jest pod ścisłą ochroną, dlatego surowiec może pocho-dzić wyłącznie z upraw lub z importu.Miłek wytwarza czarnobrązowe, wielogłowe kłącze, z którego wyrastają nieliczne płonę ikwiatonośne pędy pojedyncze lub słabo rozgałęzione, w czasie kwitnienia 5-20 cm wysokie,pózniej dosięgające około 40 cm.Liście łodygowe siedzące, skrętoległe, wielokrotniedzielne, oodcinkach równowąskich.Kwiaty duże, średnicy około 5 cm, wielosłupkowe, promieniste, opłatkach cytrynowożółtych, osadzone pojedynczo na szczytach niektórych pędów.Owoce wie-lokrotne, złożone z odwrotniejajowatych niełupek o powierzchni siatkowate pomarszczonej,opatrzonych zakrzywionym dziobkiem.Surowiec.Do celów leczniczych zbiera się pędy wiosną w kwietniu lub maju w czasiekwitnienia i suszy w warunkach naturalnych w cieniu i przewiewie.Surowcem jest ziele miłkawiosennego - Herba Adonidis vernalis.Należy je przechowywać w szklanych, szczelnie za-mkniętych słoikach, w miejscach chłodnych, suchych i ciemnych.Podstawowe związki czynne.Ziele zawiera liczne glikozydy kardenolidowe w ilości 1,4%.Najważniejszym ilościowo składnikiem jest adonitoksyna.Ponadto występuje adonitoksol,cymaryna, �-strofantyna K, wernadigina i inne.Towarzyszy im pochodna pregnanu - adonilid.Następną grupę związków stanowią flawonoidy, np.luteolina i jej pochodne, orientyna, czyli8-glukozyloluteolina, izoorientyna, czyli 8-heksytyloorientyna, monoksylozyd izoorientynyoraz występująca w pylnikach witeksyna.Ziele zawiera też alkohol cukrowy adonitol i innezwiązki o małym znaczeniu, a także sole mineralne.Farmakopea Polska IV wymaga oznaczenia biologicznego ziela miłka na gołębiach.Jedengram ziela powinien odpowiadać 8 jednostkom gołębim.Działanie.Ziele miłka należy do ważnych surowców nasercowych, a jego przetwory są czę-sto przepisywane przez lekarzy.Zwiększają one siłę skurczu mięśnia sercowego, a zmniejszająich częstotliwość.Dzięki temu serce przepompowuje w jednostce czasu więcej krwi, a w niecodłuższych przerwach między skurczami lepiej wypoczywa.Glikozydy nasercowe miłka poda-ne doustnie ulegają w dużym stopniu rozpadowi hydrolitycznemu w kwaśnym środowisku so-ku żołądkowego, a uwolnione przy tym geniny są znacznie mniej aktywne niż glikozydy pier-wotne.W związku z tym działanie ziela miłka na serce jest znacznie słabsze, niż wynikałoby toz ogólnej zawartości związków czynnych w surowcu.Działanie to jest krótkotrwałe, ponieważglikozydy ziela miłka prawie wcale nie wiążą się z białkami osocza krwi i niemal zupełnie niekumulują się w ustroju, w czym są zbliżone do strofantyny.Zawarte w zielu miłka flawonoidy ułatwiają przesączanie w kłębkach nerkowych.Dziękitemu oraz na skutek usprawnienia pracy serca i poprawy krążenia krwi zwiększa się dobowailość wydalanego moczu.Wyciągi z ziela miłka wykazują również działanie uspokajające.Działania niepożądane.Ziele miłka należy do surowców silnie działających, nie wolnowięc przekraczać zalecanych dawek preparatów, gdyż może to spowodować257 nudności, wymioty, zwolnienie akcji serca i inne objawy zatrucia.Przetwory z miłka stosujesię tylko z przepisu lekarza.Zastosowanie.Przetwory z ziela miłka zaleca się w przewlekłych zaburzeniach czynno-ściowych serca o łagodnym przebiegu, w przewlekłej niewydolności krążenia z towarzyszą-cymi obrzękami i zmniejszonym wydalaniu moczu, zmianach miażdżycowych naczyń wień-cowych, tzw.sercu starczym, nie wyrównanych wadach serca z równoczesnym upośledzeniemczynności nerek.Przetwory.Nalewka z ziela miłka, Tinctura Adonidis vernalis (Herbapol).Dawki: 15-45kropli w kieliszku wody przed posiłkiem 3-5 razy dziennie jako środek nasercowy.Adonisid (ZSRR), płyn zawierający glikozydy kardiotoniczne z miłka.Stosuje się w niewy-dolności serca, krążenia krwi i nerwicach naczyniowo-wegetatywnych.Dawki dla dorosłych:20-40 kropli 2-3 razy dziennie.Dzieciom podawać tyle kropli, ile mają lat.Cardiovalen (ZSRR), płyn zawierający wyciągi ze świeżego ziela miłka, ziela pszonaka,owoców głogu, korzenia waleriany oraz bromków i kamfory.Stosuje się w miażdżycowych igośćcowych zmianach w sercu, niewydolności nerek i krążenia oraz w stenokardii.Dawki: 15-20 kropli 1-2 razy dziennie.87.MIODUNKA PLAMISTAPulmonaria officinalis L.Jest to bylina z rodziny Szorstkolistnych (Boraginaceae), występująca w południowej iśrodkowej Europie.W Polsce przebiega jej wschodnia granica zasięgu.Rośnie w lasach i zaro-ślach tylko w zachodniej części niżu, na Pomorzu Zachodnim i w Poznańskiem.Miodunka wydaje łodygi do 30 cm wysokie, rozgałęzione.Liście zwykle od strony górnejbiaławoplamiste.Liście odziomkowe szerokojajowate, u szczytu zaostrzone, łodygowe jajowa-tolancetowate.Niektóre liście przypominają kształtem płuco, stąd łacińska nazwa rośliny.Kwiaty promieniste, barwy różowej lub czerwonej, pózniej fioletowej.Cała roślina jest silnieowłosiona.Surowiec.Do celów leczniczych zbiera się od marca do maja górne kwitnące części pędówwraz z liśćmi odziomkowymi, pozostawiając dolną część łodygi dla ułatwienia odrostów.Su-szy się w suszarniach naturalnych lub w ogrzewanych w temp
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
