[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Ba  rzekÅ‚a pani de Beauséant  trzeba by wiedzieć, czy kocha jeszcze tego, który jÄ…porzuca.Student wróciÅ‚ pieszo na ulicÄ™ Neuve Sainte Geneviève pieszczÄ…c najsÅ‚odsze plany.ZauważyÅ‚ baczność, z jakÄ… przyglÄ…daÅ‚a mu siÄ™ hrabina de Restaud, bÄ…dz
to w lożywicehrabiny, bądz
u pani de Nucingen, i wywnioskował, że drzwi hrabiny nie będą już dlańzamknięte.Tak więc miał pozyskać w sercu wielkiego świata paryskiego cztery potężnedomy, liczył bowiem, że zdobędzie sympatię marszałkowej.Nie rozbierając zbytnio środkówzgadywał, że w skomplikowanej grze interesów trzeba się uczepić jednego kółka, aby znalez
ćsię na górze machiny, czuł się zaś na siłach, aby zahamować jej koło. Jeśli pani de Nucingen zainteresuje się mną, nauczę ją panować nad mężem.Ten mążrobi złote interesy, pomoże mi zdobyć od jednego zamachu fortunę.Nie powiadał tego sobie wprost, nie był jeszcze dość wytrawny, aby ująć sytuację w cyfry,ocenić ją i obliczyć; myśli te bujały na horyzoncie w postaci lekkich chmurek i mimo że niemiały ostrości poglądów Vautrina, gdyby je zanurzyć w tyglu sumienia, nie dałyby nic bardzoczystego.W następstwie tego rodzaju transakcji ludzie dochodzą do owej wątpliwejmoralności, jaką wyznaje obecna epoka.Rzadziej niż kiedykolwiek spotyka się dziś ludzi zjednej sztuki, tęgie charaktery, które nie ugną się nigdy wobec złego, którym najmniejszezboczenie z prostej linii wydaje się zbrodnią; wspaniałe obrazy cnoty, które dały nam dwaarcydzieła: Alcesta Moliera, a póz
niej świeżo Jenny Deans i jej ojca w dziele Walter Scotta.Być może, iż dzieło z przeciwnego krańca, malowidło krętych dróg, po których ambitnyświatowiec toczy swoje sumienie, starając się okrążyć występek, aby dojść do celuzachowując pozory, byłoby nie mniej piękne i dramatyczne.Dochodząc do domu Rastignacbył zakochany w pani de Nucingen; wydawała mu się smukła, zwinna jak jaskółka.Upajającasłodycz oczu, delikatna i jedwabna płeć, pod którą widział niejako krążącą krew,czarodziejski dz
więk głosu, blond włosy, wszystko stawało mu w pamięci; może iprzechadzka, pobudzając krążenie krwi, przyczyniła się do tego urzeczenia.Student zapukałenergicznie do ojca Goriot. Sąsiedzie  rzekł  widziałem panią Delfinę. Gdzie? W teatrze. Bawiła się dobrze?.Wejdz
że pan.I poczciwiec, który wstał w koszuli, otworzył drzwi i położył się szybko z powrotem. Mówże mi pan o niej  prosił.Eugeniusz, który był pierwszy raz u ojca Goriot, nie mógł opanować gestu zdumienia nawidok nory, w jakiej żył ojciec córki, której toaletę podziwiał przed chwilą.Okna były bezfiranek; obicia odstawały w wielu miejscach wskutek wilgoci i zwijały się ukazując ścianępożółkłą od dymu.Nieborak leżał na nędznym łóżku, miał tylko lichy kocyk i watowaneokrycie na nogi, sporządzone z kawałków starych sukien pani Vauquer.Podłoga byławilgotna i pełna kurzu.Naprzeciw okna znajdowała się stara komoda z różanego drzewa, owydętym brzuchu, mosiężnych uchwytach skręconych niby pędy winorośli i zdobnych wliście i kwiaty; na drewnianym blacie stał w miednicy dzbanek na wodę i przyrządy dogolenia.W kącie trzewiki; przy łóżku nocny stolik bez drzwiczek i bez płyty; koło kominka,na którym nie było ani śladu ognia, orzechowy kwadratowy stolik; to jego listwa posłużyłaojcu Goriot do ugniecenia pozłacanej czarki.Mizerny sekretarzyk, na którym spoczywałkapelusz nieboraka, ciemny wyplatany fotel i dwa krzesła dopełniały umeblowania.Ze słupka62u wezgłowia łóżka, strzępem jakimś umocowanego do podłogi, zwisała nędzna płachta wbiałą i czerwoną kratę.Najlichszy tragarz na poddaszu z pewnością mieszkał mniej nędznieniż ojciec Goriot u pani Vauquer.Widok tej izby przejmował chłodem i przyprawiał ościśnienie serca: podobna była do smutnej celi więziennej.Szczęściem Goriot nie widziałfizjonomii Eugeniusza, kiedy ów postawił świecę na stoliczku.Nieborak obrócił się kuniemu, podciągając kołdrę pod brodę. I cóż, którą pan woli, panią de Restaud czy de Nucingen? Wolę panią Delfinę  odparł student  bo pana więcej kocha.Na te wypowiedzianegorąco słowa poczciwiec wydobył rękę spod kołdry i uścisnął dłoń Eugeniusza. Dziękuję, dziękuję  rzekł starzec wzruszony. Co panu mówiła o mnie?Student powtórzył słowa baronowej, upiększając je, starzec zaś słuchał tak, jakby słuchałsłów samego Boga. Drogie dziecko! Tak, tak, ona mnie bardzo kocha.Ale nie wierz pan w to, co mówiła oAnastazji.Widzi pan, one zazdrosne są o siebie: to jeszcze jeden dowód ich przywiązania.Pani de Restaud też mnie bardzo kocha; wiem o tym.Ojciec jest wobec swoich dzieci jak Bógwobec nas: wnika do głębi serc i sądzi intencje.Obie jednako kochają.Och! Gdybym miałdobrych zięciów, byłbym aż nadto szczęśliwy.Widocznie nie ma doskonałego szczęścia tu naziemi [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

higrostat.htw.pl